Brązowe miasto. Wentylator
palmy i dachówki
stare budowle.
Zaczynając od kawiarni, wieczór
wchodzi do niego. Usiądź
przy pustym stole.
Pozłacane promieniami
ultramarynowe niebo
dzwon, tylko
ktoś uderza w klawisze:
dźwięk, błogi
dla bezdomnych. punkt
zapala się w pobliżu
z dzwonnicy katedralnej.
Widocznie, Vesper.
Podążając za jego spojrzeniem,
pełna, jeśli nie zarzut,
ale wątpliwości, wieczór
dopija kawę,
barwiąc jego kości policzkowe.
Płaci za to
Puchar. Kapelusz do brwi
previvin, wstaje z krzesła,
składa gazetę
i wychodzi. Pusty
ulica gaśnie
długo w kolorze czarnym
postać pary. Pokój
otaczają go cienie.
Pod baldachimem - bezwartościowe
motłoch: złe maniery,
plamy, podarte pętle.
Wyrzuca ze znużeniem:
“Lordowie oficerowie.
Mów teraz.
Nadszedł czas.
A teraz - rozpraszaj się.
ty, pułkownik, Co znaczy
ten zapach cebuli?”
Odwiązuje czerń
koń. I przejażdżki
dalej na zachód.
1975
